DEBUT / Rosa Romero

DEBUT é un só onde a intérprete ou  performer atravesa un acto de iniciación fronte ao público co obxectivo de ser aceptada, de ser amada a final de contas. Atravesar a porta, pasar o limiar, cambiar de corpo, espazo e estado para pasar a ser outra cousa, de sólido a líquido, de líquido a  gaseoso. Esta obra, que non é máis que un acto de iniciación que adopta a forma dunha peza escénica, é un desexo de pertenza á comunidade. Como en todo acto  iniciático, a iniciada, neste caso Rosa, ten que demostrar a súa valía enfrontándose á comunidade con todo o seu corpo. Se para fronte ao público (a comunidade da que depende a súa aceptación) e dilles: mirádeme. Mirádeme como acto  chamánico, como feitizo, porque nesta obrigación de mirar ocúltanse todas as artes escuras do que chamamos teatro (ou danza, ou  performance, ritual ou xogo). Rosa di mirádeme, e nesa orde materialízase a idea de que talvez non foi mirada nunca, que talvez está a ser mirada por primeira vez, coma se estivese sempre oculta e de loito preparando este momento. DEBUT a intres parece un asalto ao público. Neste DEBUT aos espectadores fórzasenos a acoller ao débil que empeza algo por primeira vez. E no proceso de acoller abrimos relaxados a porta a un novo camiño que é unha trampa, algo así como felicitar un intento de suicidio ou festexar unha enfermidade terminal: a da entrada nesa cousa dos corpos  performativos, as artes vivas e todo o aparato que non ten cabida neste país (foxe). Sen sabelo estamos a acoller a carne, o silencio, as  redondeces, a suor da fronte, o impulso. Este corpo que debuta faio sen Academia (con maiúscula) e nos seus furores; como diría  Lauren Postigo aquí Rosa é Roma e  Candombe, Papa e  Papisa, a  incontinuidad, o desconforme. Por iso Rosa non pode querer nin amar para sempre, simplemente se  pirra polas cousas. Unha vez que activamos o ritual de iniciación non sabemos se somos nós a que estamos a avaliar a súa entrada a esta comunidade que non sabemos ben que é, ou se é ela a que nos está aceptando a nós. E ao final da viaxe a desilusión, que é a palabra que define a maioría dos finais cando o traxecto empeza tan arriba: talvez esa comunidade que ten que aceptar continuamente ás artistas, ás tolas e ás  outsiders non mole tanto. Sei que este texto funciona como un trámite (inxusto para a peza) pero se servise para algo desexaría que puxese esta idea na túa cabeza: despois de once anos de profesión Rosa móstrase por primeira vez.

Rosa Romero (1986) creadora escénica e actriz, Licenciada en Arte Dramática na  ESAD de Málaga. Nesta mesma cidade xunto con compañeiros cos que compartía o interese pola creación e a experimentación escénica, traballa durante anos en varias compañías teatrais como A Caldera,  Bajotierra ou a mordente. Nesta cidade tamén participa na xestión de novas iniciativas como o festival de escena alternativa O Quirófano. Tras pasar pola escola de interpretación de William  Layton en Madrid, en 2013 volve a San Fernando, onde crea e xestiona “ Estratería” un espazo onde empezou a darlle forma aos seus primeiros proxectos persoais. Actualmente vive en Sevilla traballando en varios proxectos artísticos; “Estación espacial” con Alberto Cortés e Alex pena, “Pelo de  Trol” con Silvia  Balvín (  Cía. Rosa Porco)  e Debut, o seu primeiro só.